Kavuşunca ayrılık vakti,doğunca ölüm vakti,başlayınca vesselam "son"a doğru gider her şey...

Her şey böyle olmuştur,böyle de olacaktır hiç değişmez.

Bunu bilir insan da hep unutturur kendine çünkü yine aynı insan,hoşuna gitmediği şeyleri siler atar kafasından.
Hatta öyle bir atıştır ki sanki;

Yaşandıysa hiç yaşanmamış gibi,daha henüz yaşanmamışsa da hiç yaşanmayacakmış gibi siler.
Yaşanmışları unutmasa yaşayamaz der büyükler,insanın yaşadığı her acıyı,aynı şiddette her zaman hissetmesi insana dünyada yaşamasına imkan vermez de derler...

Kavuşunca ayrılık vakti filan diye karaladığım satırların hepsini biliyordum da...Sanki hiç olmayacakmış gibi düşünüyor,varsayıyordum.

Bu tam bir ayrılık değil elbette,hatta bundan sonra belki kısa veya orta süreli yaşanacak olanlar da belki tam bir ayrılık olmayacak.

Doğdum,yaşıyorum ve bir gün gelecek ve ben buralardan herkesin gittiği gibi gidicem ve o kesin gidiş öncesinde yaşananların hepsi aslında tam bir ayrılık olmayacak bizim için.


Ama sana bir sır vereyim mi?
Ben...
Sana kavuştuğumda...
Yukarıda anlattığım her şeyi çoktan kafamdan silmiş ve sanki dünyanın sonuna kadar hiç bıkmadan,hiç ara bile vermeden seninle sanki diz dize muhabbet ediyormuşum gibi hissedeceğim...