Bir gün Ay'a sordular:

 

-En çok neyi seversin?

 

-Güneşin tutulup ebediyen perde altında, bir bulutun gerisinde saklı kalmasını severim.

 

-Neden ona bunu reva göresin ki?

 

-Çünkü onu kendi gözümden bile kıskanıyorum.Üstelik güneşe olan aşkımla bütün âlemi nura boğmak gelir elimden!

 

-Sözün doğruysa eğer, gece gündüz durmadan ona koşmalısın ki ona ulaşabilesin.Ona ulaştığın vakit de zaten onda yok olursun,varlığın görünmez olur.O zaman onun ışıkları seni yakar,varlığını ortadan kaldırır?Aksi takdirde hangi küstahlık ile onun önünde ışık saçabilirsin?

 

-Ben yok olunca,onun cemaliyle öyle görünmeye başlarım ki, işte o vakit halk beni parmağıyla birbirine gösterir ve onunla bir olduğumuzu asla fark etmez.

İzafiyet...
Kalabalık içindeki yanlızlık,Yanlızlık içindeki birliktelik...
Hiçbirşey göründüğü gibi değil aslında da farkına varamıyor insanoğlu.

Hikayedeki misal gibi;
Ay'ı gösterir herkes ama ışığının Güneşten geldiğini farketmezler.

Sanatçı gönülden sevdiğine bir resim çizer,şarkı,şiir yazar,ebru yapar,sazıyla taksim eder,dinleyenler sanır ki sanat yaptı..?
Yaptığı düpedüz ilan-ı aşktır sevdiğine de kimseler bilmez,beraberliklerini kimseler göremez...
Oturtur onu hayalinde karşısına yahut başını hisseder omzunda...
Sonra mı?
Sonra usul usul başlar ilan-ı aşkına...

Hem Sevda denilen şey zaten sadece sevenlerin hissettiği,görülmez bir şey değil mi...?

Öyle olmasaydı çoktan onu tam karşında somut olarak görürdün zaten...